Przypomnienie podstawowych zasad współpracy obowiązujących przy realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z dnia 22.08.2024 r.

Świadczeniobiorca ma prawo do leczenia szpitalnego w szpitalu, który zawarł umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, na podstawie skierowania lekarza, lekarza dentysty lub felczera, jeżeli cel leczenia nie może być osiągnięty przez leczenie ambulatoryjne.

W przypadku wystawienia pacjentowi skierowania na leczenie szpitalne, lekarz kierujący winien do skierowania dołączyć m. in. wyniki badań, stanowiących podstawę postawienia rozpoznania i wystawienia skierowania. Wszelkie badania diagnostyczne, które są niezbędne świadczeniodawcy do prowadzenia hospitalizacji, winny być zrealizowane na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza z oddziału szpitalnego. Niedopuszczalną praktyką jest odsyłanie pacjentów po skierowanie na badania do lekarza kierującego na leczenie szpitalne.

Przypomnienia wymaga, że świadczeniodawca wydaje świadczeniobiorcy po zakończeniu leczenia szpitalnego, a także w przypadku udzielenia świadczenia w szpitalnym oddziale ratunkowym lub izbie przyjęć, stosownie do zaistniałej sytuacji, niezależnie od karty informacyjnej, m. in. następujące dokumenty:

• skierowania na świadczenia zalecone w karcie informacyjnej, w tym

na ambulatoryjne badania diagnostyczne kosztochłonne (ASDK),

• recepty na leki i zlecenia na środki pomocnicze lub wyroby medyczne będące środkami ortopedycznymi, zlecone w karcie informacyjnej.

Ponadto każdy lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, stwierdzając niezdolność pacjenta do pracy, winien wystawić mu stosowne zaświadczenie. Odsyłanie pacjenta do lekarza POZ po takie zaświadczenie jest nieuzasadnione i nie powinno mieć miejsca.

Skierowania na badania laboratoryjne i ponowną hospitalizację

Świadczeniodawca zapewnia udzielanie świadczeń w sposób kompleksowy, obejmujący wykonanie niezbędnych badań, w tym badań laboratoryjnych i diagnostyki obrazowej, oraz procedur medycznych związanych z udzieleniem tych świadczeń.

W przypadku, gdy świadczeniobiorca objęty jest leczeniem specjalistycznym w poradni specjalistycznej i wymaga wykonania kontrolnych badań diagnostycznych (w tym laboratoryjnych) niezbędnych w przebiegu dalszego leczenia, to lekarz specjalista kieruje
na potrzebne według niego badania. Niewłaściwą jest praktyka odsyłania pacjenta w celu wykonania badań do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.

W przypadku zakwalifikowania świadczeniobiorcy do leczenia szpitalnego, a w szczególności do planowanego leczenia operacyjnego, to szpital wykonuje konieczne dla leczenia szpitalnego badania diagnostyczne i konsultacje. W przypadku wystawienia pacjentowi skierowania na leczenie szpitalne (bądź też do poradni specjalistycznej), lekarz kierujący winien do skierowania dołączyć m. in. wyniki badań stanowiące podstawę postawienia rozpoznania i wystawienia skierowania. Niedopuszczalną praktyką jest odsyłanie pacjentów po skierowanie na wymagane, w przypadku zabiegu operacyjnego, badania do lekarza kierującego na leczenie szpitalne.

Każdy świadczeniobiorca kierowany do badania diagnostycznego (m. in. tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny) z podaniem dożylnego środka kontrastowego powinien przejść weryfikację lekarza kierującego pod kątem ryzyka wystąpienia powikłań. U wszystkich pacjentów wysokiego ryzyka należy wykonać niezbędne badania, a ich wyniki przekazać wraz ze skierowaniem podmiotowi, do którego kierowany jest pacjent. Za wykonanie tych badań odpowiada lekarz kierujący pacjenta na badanie diagnostyczne.

W przypadku konieczności konsultacji/przejęcia w leczenie pacjenta przez inną poradnię specjalistyczną bądź ponownej hospitalizacji — skierowanie winno być wystawione przez lekarza z poradni specjalistycznej, który stwierdza taką potrzebę. Bezpodstawne w opisanej sytuacji jest kierowanie pacjenta po skierowanie do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.

Transport sanitarny

Świadczeniobiorcy, w przypadku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie i z powrotem, w przypadku wynikającym z potrzeby zachowania ciągłości leczenia, na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego).

Konieczność zabezpieczenia transportu sanitarnego obowiązuje każdego świadczeniodawcę, który zlecając wykonanie świadczenia stwierdza wskazanie do transportu sanitarnego pacjenta w celu wykonania zleconego świadczenia. Za nieuprawnione należy więc uznać odsyłanie świadczeniobiorców przez podmioty ambulatoryjnej opieki specjalistycznej do lekarzy POZ
w celu uzyskania skierowania na transport sanitarny do placówki, do której w ramach realizowanej umowy, kieruje lekarz inny niż POZ. Po objęciu opieką pacjenta przez poradnię specjalistyczną skierowanie na transport sanitarny wydaje świadczeniodawca, który kontynuuje leczenie.

Informacja zwrotna dla lekarza poz

Lekarz z poradni specjalistycznej zobowiązany jest do przekazania pisemnej informacji, nie rzadziej niż co 12 miesięcy, dla lekarza kierującego o rozpoznaniu, sposobie leczenia, rokowaniu, ordynowanych lekach, środkach spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobach medycznych, w tym o sposobie ich dawkowania, oraz wyznaczonych wizytach kontrolnych.